Une e quaj 'sindrome e kukullave te mia'.
Ndjesia dhe sikleti kur nuk di se si te sillesh kur dashuron dicka kaq shume sa nuk arrin, ose e ke fare te qarte qe nuk do zgjase shume kohe perpara se ta ndash me te tjeret. Eshte universal fenomeni, apo jo?
Mundi, rastesia, njefare perkatesie dhe bukuria kur ruan ca si pilastra ne muzike jane te zakonshme, kurse ate per te cilen po shkruaj ketu shkon diku me tutje. Per mua perfaqeson nje defekt, nje cen ne ego, nje devijim ndoshta ne karakterin dhe mishmashin e shijeve (artistike)... Mirepo qe piqen me kalimin e kohes, ose me mire zbuten, ndryshojne intensitet. Me besoni!
Dhe atehere fillon te besosh se ndarja (e kukullave!) me te tjeret jo mund te sjelle, por me siguri sjell te papritura me linja forcash me te madhaja, krijon menjehere nje fushe magnetike te pelqyeshme, nje perzierje shijesh me intrapersonalen, zbulime gazuese te amplifikuara nga shumeprania aktive e te tjereve... Me ndiqni?
Nuk kam mbaruar ende; e mepasshmi kupton me plot qenien tende se kap nje nivel me te larte maturiteti dhe intelekti... Takon, si te them, brendesine tende te mirefillte!
He, jo i zakonshem si trasformim?
Versionin tim Beta e ndaj me ju!
No comments:
Post a Comment