TOM VERLAINE - "SUVENIR NGA NJE ENDERR" (1979)

Autor i vertete rock-u.
Tom Verlaine (ex Television) synon te shprehe emocione te thella te brendshme dhe te eksploroje te gjitha harmonite qe e lehtesojne me se miri kete. Albumet e tij jane koleksione gjurmesh me tekst pulsues dhe melodik, te recituara me nje ze te dhimbshem dhe gati dritherues, te shenuara nga madheshtorja, monumentale e historikja kitare ne historine e rock-ut. 

Brenda kesaj kornize, Verlaine shkriu simbolizmin, pop-artin, psikedeline, free-xhazz dhe folk-rockun. Te bejne te mendosh qe nuk kishte shume te perbashketa me frenezine e punk-un, po me shyume me epopene e muzikes rock.

Verlaine kenaqej me rock and roll-in nervoz, pershpejtues (degjo Tom Verlaine, 1979), por ai u dallua edhe me baladat me intensitet ikonik si "Souvenir From A Dream".

Historite ne gjurmet e tij zbresin konvergjojne ne depresionin haluçinant metropolitan, te shperndare mire ne moda continum, te dominuar perbrenda nga nje ndjenje torturuese dhe pothuajse epike e nje dhimbjeje perpetum (te perhershme), ose ne nje bote endrrash perrallore qe vepron si nje valvul shfryerje, ndoshta e populluar nga zana dramaturgjike... 

Delirium i mirepritur!

FLEETWOOD MAC - I WANT TO BE WITH YOU EVERYWHERE... (1987)

Can you hear me calling
Out your name?
You know that I'm falling
And I don't know what to say
I'll speak a little louder
I'll even shout
You know that I'm proud
And I can't get the words out
Oh, I
I want to be with you everywhere
Oh, I
I want to be with you everywhere
(Wanna be with you everywhere)

Something's happening
Happening to me
My friends say I'm acting peculiarly
Come on, baby
We better make a start
You better make it soon
Before you break my heart
Oh, I
I want to be with you everywhere
Oh, I
I want to be with you everywhere
(Wanna be with you everywhere)

YOU KNOW WHO THEY ARE - SOME KINDA LOVE [VU, 1969]

Some kinds of love
Marguerita told Tom
Between thought and expression
Lies a lifetime
Situations arise
Because of the weather
And no kinds of love
Are better than others

Some kinds of love
Margueirta told Tom
Like a dirty French novel
Combines the absurd with the vulgar
In some kinds of love
The possibilities're endless
And for me to miss one
Would seem to be groundless, hmm

I head what you said
Marguerita heard Tom
And of course you're a bore
But in that you're not charmless
'Cause a bore is a straight line
That finds a wealth in division
And some kinds of love
Are mistaken for vision, tah-tah, ooh
Put jelly on your shoulder
Let us do what you fear most
That from which you recoil
But which still makes your eyes moist

Put jelly on your shoulder baby
Lie down upon the carpet
Between thought and expression
Let us now kiss the culprit
Move it on, mm
I don't know just what it's all about
Just uh, but put on your red pajamas and find out
Hmm
One more time for?

SIAN HEDER - CODA [KINEMATOGRAF, 2021]

THE SEEDS ARE PUSHIN' TOO HARD - AMERICAN PSYCHEDELIC GARAGE ROCK BAND FORMED IN LOS ANGELES

What else do you need to listen to this?

1960's psychedelic garage rock band from Los Angeles, CA fronted by Sky Saxon, with Daryl Hooper, Rick Andridge, and Jan Savage.

MOLLY NILSSON GETS IT ALL - INTIMITETI PERQAFUES I BERLINIT

Nje nga sugjerimet me te erreta te sintetizimit minimal vjen nga artistja gjermaniko-suedeze Molly Nilsson, e cila ka "sintetizuar" ne nje formule te vetme nje ndjesi te sakte sociologjike te viteve 2000, duke kujtuar ne menyre paradoksale, ne nje humor stilit karaoke te perjetshme si enderr, tinguj dhe ritme te viteve '80.





"Çfare nuk shkon me deshiren per te jetuar ne te kaluaren?" pyet Molly Nilsson nepermjet nje prej gjurmeve te saj me domethenese, "1995". Ndoshta asgje, ose ndoshta ne te vertete shume gjera, nese eshte e vertete se i vetmi vend i banueshem ne nje menyre pak a shume te integruar eshte e tashmja, gjithnje e pakapshme dhe e pamundur. Por kjo nuk eshte çeshtja.

Gjate nje diskografie tani te konsiderueshme, Molly Nilsson eshte zhytur ne ate ngerc emocional ne te cilin te gjithe e kane gjetur veten te pakten nje here te zvarritur ne jete. Ai moment i rralle i vetevetedijshem ne te cilin pervoja trupore e levizjes se perjetshme dhe te pakalueshme si rrjedhje fenomenologjike e diçkaje qe, ne mungese te nje fjalori me te mire, ne e quajme te tashme, eshte manifestim spontan i retro-projeksioneve nga e kaluara autobiografike, e asaj qe ka qene dhe qe do te kishte qene "po sikur, apo nese vetem ...".





Karikaturat e saj jane gjithmone te mbuluara me nje aureole si nje enderr, e tymosur, ndonjehere e shtangur, e thelbezuar nga nje veshje e perjetshme katran-e zeze, e kurorezuar nga nje fytyre akullnajore ne bjond platin, megjithate kurre e shkeputur dhe, ne te vertete, lehtesisht e pershkuar nga emocionet dhe pasigurite, te cilat shkrihen ne konfidencialitet dhe rastesor te shfaqjeve te tij te shumta live. Nilsson nuk ben gje tjeter veçse nxjerr nga biografia e saj me e zakonshme per te mbyllur miniaturat e saj te avullta, ne nje ushtrim te rralle ne te cilin jeta e perditshme behet mit, pa pretendime dhe pa virtuozitet.

Nomadizmi pak i romantizuar, pak i detyruar nga perkohshmeria gati-kapitaliste. Duke qene pa asnje qindarke ne metropolet e bute, sikur e perfytyron ne nje feste ne ballkon me duhan dhe vere nga dyqani me i ri. Evropa, si njesia me e perafert e konceptit te shtepise.

Pervoja e fotografuar nga Molly Nilsson nuk eshte universale, por jashtezakonisht kontigjente, terheqese dhe e identifikueshme nga kushdo qe ka lindur, afersisht, aty midis viteve tetedhjete dhe nentedhjete. Megjithate, karakteri rrefimtar, intimisht naiv i teksteve te saj, estetika e pakohe qe buron nga prodhimet e pandryshueshme lo-fi , perzier paturpesisht ne nje kamuflazh tetedhjetesh, referencat zgjerojne sharmin e tingullit suedez tek kushdo qe rezonon me keto, frekuenca melankolike. Si e tille, ajo rigjenerohet ne mini-skena qe duken te ngjashme por ne te njejten kohe kane konfigurime potencialisht te pafundme ne jeten e perditshme. Debutimi behet menjehere pas transferimit te saj ne Berlin.

“Is the future any brighter?
Is the darkness any lighter in Europe?
I met Joy in London, she used to love to sing
But now she's not singing about anything
"Gotta work to make your way
Better work if you wanna stay
So now she's working for you, for Europe...”.

Kryeqyteti gjerman eshte ne vitet e para te mijevjeçarit te ri nje magnet i pakrahasueshme per artistet e te gjitha prejardhjeve. Ajo qe njihej ne dekadat e meparshme ngjante si meka e avant-gardes elektronike, nga estetika e krautit ne tekno, nderkohe ishte transmutuar ne nje kontenier ne dukje pa fund per skenat e arkitektures, dizajnit, artit vizual dhe, ça va pa dire, brinja muzikore te te gjitha llojeve, te animuara nga mendjet e migruara nga kudo.

Nje atmosfere e ndryshme, per Nilsson, nga Stokholmi me i patransigjent dhe periferik. Ne nje menyre me prozaike, per me teper, Berlini thjesht lejoi te niste diçka nga asgjeja, brenda mundesise ekonomike te gjithsecilit.
Edhe pse albumi i saj ka nje atmosfere pothuajse funerale, ne fakt, mes gjurmeve te albumit, deri ne ate pike sa shume do te nxitojne per ta pershkruar Nilsson si nje karakter "te erret", ne kuptimin me primitiv dhe tetedhjete, te termit. Teresisht e vete-kompozuar dhe e veteprodhuar ne shtepi ne nje tastiere te vetme per pak euro te lidhura me kompjuterin, These Things Take Time prezanton se cilat do te jene koordinatat stilistike te te gjitha albumeve te Nilsson-it qe do te vijojne, por ne te njejten kohe eshte e pajisur me nje karakter dhe intensitet specifik gjithashtu brenda diskografise se saj. Trembedhjete kompozimet e tij, ne fakt, jane nder me te zhveshurat edhe per standardet minimale dhe thelbesore te prodhimeve te mevonshme.

Performancat vokale te Nilsson rrjedhin si te bllokuara diku midis nje gjendjeje te sededuar apo post-acid dhe nje gjendjeje emocionale te imploduar. Ata gjithmone pershtaten ne menyre te drejtperdrejte dhe vazhdojne pa variacione te veçanta kromatike ne nje modulim dukshem te desensitizuar, me sa duket me shume ne perputhje me nje interpretues synth-pop te farezimit te pare se sa me nje kengetar-kompozitor te rrefimit.

"Une thjesht nuk jam e zonja ne te folur," thote ajo. Ja pse mendimet, rrjedhat e ndergjegjes, fragmentet e ditareve, vezhgimet e rastesishme, vihen ne disk. Prandaj, te degjosh nje regjistrim te Molly-t eshte si ta gjesh veten me nje mik(e) naten vone per nje gote te fundit, duke filozofuar, duke komentuar mbi nje djale/vajze interesant(e) te pikasur nga grosisti kinez, duke perseritur klishete dhe te vertetat e perjetshme te se majtes (politike) ose thjesht duke u grindur rreth vendimit per te oksigjenuar floket. Vazhdimi eshte histori (e kendshme)...