MOLLY NILSSON GETS IT ALL - INTIMITETI PERQAFUES I BERLINIT

Nje nga sugjerimet me te erreta te sintetizimit minimal vjen nga artistja gjermaniko-suedeze Molly Nilsson, e cila ka "sintetizuar" ne nje formule te vetme nje ndjesi te sakte sociologjike te viteve 2000, duke kujtuar ne menyre paradoksale, ne nje humor stilit karaoke te perjetshme si enderr, tinguj dhe ritme te viteve '80.





"Çfare nuk shkon me deshiren per te jetuar ne te kaluaren?" pyet Molly Nilsson nepermjet nje prej gjurmeve te saj me domethenese, "1995". Ndoshta asgje, ose ndoshta ne te vertete shume gjera, nese eshte e vertete se i vetmi vend i banueshem ne nje menyre pak a shume te integruar eshte e tashmja, gjithnje e pakapshme dhe e pamundur. Por kjo nuk eshte çeshtja.

Gjate nje diskografie tani te konsiderueshme, Molly Nilsson eshte zhytur ne ate ngerc emocional ne te cilin te gjithe e kane gjetur veten te pakten nje here te zvarritur ne jete. Ai moment i rralle i vetevetedijshem ne te cilin pervoja trupore e levizjes se perjetshme dhe te pakalueshme si rrjedhje fenomenologjike e diçkaje qe, ne mungese te nje fjalori me te mire, ne e quajme te tashme, eshte manifestim spontan i retro-projeksioneve nga e kaluara autobiografike, e asaj qe ka qene dhe qe do te kishte qene "po sikur, apo nese vetem ...".





Karikaturat e saj jane gjithmone te mbuluara me nje aureole si nje enderr, e tymosur, ndonjehere e shtangur, e thelbezuar nga nje veshje e perjetshme katran-e zeze, e kurorezuar nga nje fytyre akullnajore ne bjond platin, megjithate kurre e shkeputur dhe, ne te vertete, lehtesisht e pershkuar nga emocionet dhe pasigurite, te cilat shkrihen ne konfidencialitet dhe rastesor te shfaqjeve te tij te shumta live. Nilsson nuk ben gje tjeter veçse nxjerr nga biografia e saj me e zakonshme per te mbyllur miniaturat e saj te avullta, ne nje ushtrim te rralle ne te cilin jeta e perditshme behet mit, pa pretendime dhe pa virtuozitet.

Nomadizmi pak i romantizuar, pak i detyruar nga perkohshmeria gati-kapitaliste. Duke qene pa asnje qindarke ne metropolet e bute, sikur e perfytyron ne nje feste ne ballkon me duhan dhe vere nga dyqani me i ri. Evropa, si njesia me e perafert e konceptit te shtepise.

Pervoja e fotografuar nga Molly Nilsson nuk eshte universale, por jashtezakonisht kontigjente, terheqese dhe e identifikueshme nga kushdo qe ka lindur, afersisht, aty midis viteve tetedhjete dhe nentedhjete. Megjithate, karakteri rrefimtar, intimisht naiv i teksteve te saj, estetika e pakohe qe buron nga prodhimet e pandryshueshme lo-fi , perzier paturpesisht ne nje kamuflazh tetedhjetesh, referencat zgjerojne sharmin e tingullit suedez tek kushdo qe rezonon me keto, frekuenca melankolike. Si e tille, ajo rigjenerohet ne mini-skena qe duken te ngjashme por ne te njejten kohe kane konfigurime potencialisht te pafundme ne jeten e perditshme. Debutimi behet menjehere pas transferimit te saj ne Berlin.

“Is the future any brighter?
Is the darkness any lighter in Europe?
I met Joy in London, she used to love to sing
But now she's not singing about anything
"Gotta work to make your way
Better work if you wanna stay
So now she's working for you, for Europe...”.

Kryeqyteti gjerman eshte ne vitet e para te mijevjeçarit te ri nje magnet i pakrahasueshme per artistet e te gjitha prejardhjeve. Ajo qe njihej ne dekadat e meparshme ngjante si meka e avant-gardes elektronike, nga estetika e krautit ne tekno, nderkohe ishte transmutuar ne nje kontenier ne dukje pa fund per skenat e arkitektures, dizajnit, artit vizual dhe, ça va pa dire, brinja muzikore te te gjitha llojeve, te animuara nga mendjet e migruara nga kudo.

Nje atmosfere e ndryshme, per Nilsson, nga Stokholmi me i patransigjent dhe periferik. Ne nje menyre me prozaike, per me teper, Berlini thjesht lejoi te niste diçka nga asgjeja, brenda mundesise ekonomike te gjithsecilit.
Edhe pse albumi i saj ka nje atmosfere pothuajse funerale, ne fakt, mes gjurmeve te albumit, deri ne ate pike sa shume do te nxitojne per ta pershkruar Nilsson si nje karakter "te erret", ne kuptimin me primitiv dhe tetedhjete, te termit. Teresisht e vete-kompozuar dhe e veteprodhuar ne shtepi ne nje tastiere te vetme per pak euro te lidhura me kompjuterin, These Things Take Time prezanton se cilat do te jene koordinatat stilistike te te gjitha albumeve te Nilsson-it qe do te vijojne, por ne te njejten kohe eshte e pajisur me nje karakter dhe intensitet specifik gjithashtu brenda diskografise se saj. Trembedhjete kompozimet e tij, ne fakt, jane nder me te zhveshurat edhe per standardet minimale dhe thelbesore te prodhimeve te mevonshme.

Performancat vokale te Nilsson rrjedhin si te bllokuara diku midis nje gjendjeje te sededuar apo post-acid dhe nje gjendjeje emocionale te imploduar. Ata gjithmone pershtaten ne menyre te drejtperdrejte dhe vazhdojne pa variacione te veçanta kromatike ne nje modulim dukshem te desensitizuar, me sa duket me shume ne perputhje me nje interpretues synth-pop te farezimit te pare se sa me nje kengetar-kompozitor te rrefimit.

"Une thjesht nuk jam e zonja ne te folur," thote ajo. Ja pse mendimet, rrjedhat e ndergjegjes, fragmentet e ditareve, vezhgimet e rastesishme, vihen ne disk. Prandaj, te degjosh nje regjistrim te Molly-t eshte si ta gjesh veten me nje mik(e) naten vone per nje gote te fundit, duke filozofuar, duke komentuar mbi nje djale/vajze interesant(e) te pikasur nga grosisti kinez, duke perseritur klishete dhe te vertetat e perjetshme te se majtes (politike) ose thjesht duke u grindur rreth vendimit per te oksigjenuar floket. Vazhdimi eshte histori (e kendshme)...