14 April, 2020

MIKE OLDFIELD - LINDUR GJENI PER NJE VEPER MONUMENTALE

E verteta eshte se ky eshte nje nga rastet e pakta me te cilet ndjehem krenar qe ne moshe adoleshenciale te hershme, gjate nje udhetimi ne Itali me traget anash Adriatikut te dashur, une ngul kembe te blej nje album/cd te Mike Oldfield: Tubular Bells 1973. Ngel i goditur nga kopertina e ilustruar, tuba te perthyer ne forme nyje.
Pak vite me vone, ne Shqiperi, shikoja filmin madheshtor The Excorcism (1973) dhe fillimi pjesa-I e “Tubular Bells” te kallte friken!
Ishte vetem fillimi; muzika e ketij “cuni talent-gjenial, pothuajse-magjik” me pershtolli perjetesisht.





Ne moshen njezet vjec, Mike Oldfield (autor i Tubular Bells 1973, Ommadawn 1975, Incantations 1978) pati nje ide revolucionare: te regjistronte nje kompozim te gjate sa nje album te tere (dmth rreth 60/90min), i gjithe i luajtur (me njezet e tete instrumente) dhe te rregulluar prej tij (mbivendosja e tetedhjete gjurmeve). Kombinoi tema te ndryshme melodike te frymezuara nga zhanre te llojeve te ndryshme muzikore. Nuk i ra mendja per kohezgjatjen e pjeseve (mbi 20-min); te cilat tejkalonin gjere ate te gjurmeve pop qe radio trasmetonte. 



















Keshtu lindi Tubular Bells (Virgin, 1973), nje album i cili ndryshoi historine e sojit rock instrumental pergjithmone.
Aftesia e Oldfield konsiston se pari ne orkestrimin e secilit fragment, qofte ai rock, mesjetar, elektronike, psikedeli apo klasicizem (dhe duke e luajtur ate ne menyre singolare) dhe me pas ne ngjitjen e fragmenteve te ndryshme njera pas tjetres. Teknika rimerr ate te fantazive melodike te muzikes klasike, por spektri dhe fantazia e rrymave qe perzien mbart me variacion. Mandoline, kitare (te kuqe!), kitare bas, tastiere, fizarmonike debutojne dhe alternohen ne menyre harmonike, here duke zbritur e here duke u lartesuar ne nje kulm ylberesh, shoqeruar nga kori femeror dhe kembanat/tubat omniprezente. 



















Perben nje udhetim me vehte "Tubular Bells", i cili mbyllet ne menyre te bute, si kanto baritor, me kembe ne toke dhe me mendje te perhumbur/fluturuese, kercimtare mes nje lavdie mirenjohese.
Muzika bashkekohore nuk do te ishte me kurre e njellojte pas ‘73! 



















ps: faleminderit Ane-moter per durimin qe ke patur ndersa beja ‘repeat’ te Oldfield asokohe!

No comments:

Post a Comment