UJE DO TE THOTE JETE.
I ashtuquajturi ‘album i maturimit’ (A Certain Feeling, 2008) eshte nje koncept qe mund te trembe edhe muzikantet me te trajnuar.
Muzika i pershtatet ne menyre te perkryer nje gjendjeje elegante te brendshme, racionale e te shendoshe emocionale. Flauti, organo e kitare kontribuojne harmonikisht per te ndertuar njelloj mikroklime qe i apelohet psikedelise se fillimviteve ’70 (Mamas and Papas, Jefferson Airplane etj).
Tingulli i tyre eshte me kaq te panumerta referime saqe te shkundin me larmine e kendshme dhe sidomos me ‘jeten e dyte’ te papritur te cdo gjurme deri ne fund.
Zeri si instrument perben rregullin e arte (‘Water Here’).
Bujaria e marreveshjeve orkestrale fton per melodi klasike, te mira per veshin. Edhe pse me plot variacione nervore, mirepret intimitetin me naiv. Nuk fshehin elemente teatral ne kompozime!
Ndjenjat ne proces, horizonte te hapura (gjurme-perla nga freak, balada, folk, psych-rock: 'One Hand Loves the Other') per te qendruar heterogjene dhe per te ruajtuar njekohesisht vlerat e nje koncept-pop-i bashkekohor, nganjehere edhe kompleks.
Dhe ne i ndjekim, si te ishin nje karavan.
Ndjenjat ne proces, horizonte te hapura (gjurme-perla nga freak, balada, folk, psych-rock: 'One Hand Loves the Other') per te qendruar heterogjene dhe per te ruajtuar njekohesisht vlerat e nje koncept-pop-i bashkekohor, nganjehere edhe kompleks.
Dhe ne i ndjekim, si te ishin nje karavan.
Me siguri edhe nje indie-ungjill per muzikante qe nuk duan te perfundojne neper kopertina shume-ngjyreshe cdo fundmuaji.
Te nenvleresuar!
[...]
[...]
SINCERE MELODRAMA OF MUSICAL THEATRE
For only four people, they create a choir of voices ('Under The Pines'), filling the small venue with waves of beautiful sound. Their songs are long and meandering, switching time signatures several times before ending, but it never gets tedious; instead, you feel like you're accompanying them on a journey that no one has mapped out yet, but is bound to be filled with serendipity and wonder.
For only four people, they create a choir of voices ('Under The Pines'), filling the small venue with waves of beautiful sound. Their songs are long and meandering, switching time signatures several times before ending, but it never gets tedious; instead, you feel like you're accompanying them on a journey that no one has mapped out yet, but is bound to be filled with serendipity and wonder.
No comments:
Post a Comment