SIMON COHEN (CHATON) DHE MAGJIA E NJE 'CHANT/SON' DELIKAT DHE PERSONALE

Chaton-i ose Simon Cohen nuk eshte chanson ne kuptimin me klasik; eshte me i bute, me i avullt, si nje chanson (kantautor) qe ka notuar gjate ne Mesdhe dhe ka dale i paqarte ne skaje. Eshte delikat, po, por kurre i holle. Zeri i tij ndjehet si pergamene qe eshte palosur shume here, personal ne nje menyre qe nuk e shpall veten—thjesht qendron ne heshtje, si era e nje pulovre pas largimit te dikujt. Ne ritem ka nje levizje te ngjashme me reggae—kurre te plote, por i perthithur nga dielli, i lireshem, pak i sinkopuar, sikur kenget e Cohen-it kane mesuar te ecin zbathur. Ka hapesire ne tingull, hapesire mes notave, qe e ben te ndihet sikur i jep degjuesit leje per te marre fryme me te, jo vetem per te degjuar.

Por fuqia reale eshte personaliteti. Simon Cohen nuk performon kenget; ai i ofron ato, dhe ti (lexues) i merr sic do te merje nje sekret. Eshte nje lloj muzike qe nuk insiston te kuptohet menjehere. Ndonjehere eshte ne frengjisht, ndonjehere pothuajse asgje—vetem tone dhe gjeste—por gjithmone me ndjenjen qe po zbulohet aq sa vetveten qe ti te njohesh nje pjese tende ne kthim... Eshte e brishtë, tokesore dhe ne menyre te cuditsheme e perjetsheme—muzike qe qendron diku mes endrres dhe kujteses, ku personale behet universale pa u munduar shume.