[ PREMISE 9/10:
Morphine mbeten nje nga grupet me origjinale dhe eksperimental te viteve '90.
U frymezuan nga shume lloje te ndryshme muzike (blues, rockabilly, jazz, new wave), por asnjehere nuk e humben rrymen e tyre te vecante: ate te nje muzike te udhehequr vetem nga saksi dhe kitare bass me dy tela. ]
[ketu nje prezantim te shkurter me nje nga emrat me te medhenj te muzikes se viteve '90]
Mark Sandman (1952 - 1999) mbetet gjithashtu nje nga personalitetet me ndikues ne ate dekade.
Sandman nuk i perfundon studimet e larta e i dedikohet muzikes. I apasionuar pas instrumenteve afrikane vetem me nje tele, vendos te mesoje kitaren bass pa taste (fretless) vetem me dy tela: ishte i bindur se dy tela mjaftonin per te tingelluar te gjithe notat e mundshme. Ishte gjithashtu edhe nja fan i zjarrte i poezise se Beat Generation, i Tom Waits dhe Nick Cave (mjaft te degjosh nje note ne muziken qe luante!). Ne te vertete Sandman ishte edhe nje poli-instrumentist. Me pare kishte patur shume eksperienca te ndryshme (punoi si taksist, ndihmes ne peshkarezhat e Uashington-it, por nderkohe enderronte te kishte nje bande).
Good (albumi debut i 1992) eshte sinteza e pare e ketij produkti artistik. Kopertina eshte nje vizatim shumengjyresh plot lule ekzotike. Ky album i pare sherben edhe si nje lokalizues i menjehershem i stilit te trios Morphine: nje hibrid jazz-i, rock'n roll-i me nje kantautor me ze bariton. Atmosfera qe krijohet eshte ajo noir, plot tym e mbushur me nje vokalitet thellesisht te ngrohte.
Good (albumi debut i 1992) eshte sinteza e pare e ketij produkti artistik. Kopertina eshte nje vizatim shumengjyresh plot lule ekzotike. Ky album i pare sherben edhe si nje lokalizues i menjehershem i stilit te trios Morphine: nje hibrid jazz-i, rock'n roll-i me nje kantautor me ze bariton. Atmosfera qe krijohet eshte ajo noir, plot tym e mbushur me nje vokalitet thellesisht te ngrohte.
'Good' eshte title-track, ajo qe jep menjehere nje shembull te thjeshte te asaj qe do behej tingulli dallues i Morphine. Nje riff spiral se cilit i bashkohet saksi dhe tamburet afrikane. Zeri i thelle i Sandman hyn embelsisht ne nje kontekst erotik (You're good good good good / ti je e mire, e mire, e mire, e mire...) e me vone (You push push push so good...). Ndersa saksi degjohet akoma edhe me shume, nje nderthurje blues-i, cool-jazz e tribalizmi perfundon kengen qe i jep titullin albumit. 'The Saddest Song' paraqet nje poezi te embel, pothuajse te trishtueshme. Muzike qe fsheh nje balade perbrenda.
TREAT ME WRONG HONEY, I DON'T CARE
'Claire' eshte akoma me origjinale, nje kryeveper nese do e degjoni! Keto dy kenge jane ndoshta prova me e forte sesi mund te krijosh nje blues modern ne vitet '90 te karikuar njekohesisht me drame e intensitet, por pa emocionin tipik te nje blues-i klasik.
Duetet e saksit dhe bass-it jane ato qe vendosin strukturen e kenges me nje riff te cilin eshte me te vertete e veshtire ta harrosh:
Treat me wrong honey I don't care
You never liked much anyway
You told me meet you about half past eight
You said you'd kill me if I was late Claire
Oh Claire
(me trajto keq e dashur, nuk me behet vone
une kurre nuk te kam pelqyer shume
me the te te takoja ne tete e gjysme
me the se do me vrisje nese behesha vone Claire
Oh Claire)
You never liked much anyway
You told me meet you about half past eight
You said you'd kill me if I was late Claire
Oh Claire
(me trajto keq e dashur, nuk me behet vone
une kurre nuk te kam pelqyer shume
me the te te takoja ne tete e gjysme
me the se do me vrisje nese behesha vone Claire
Oh Claire)
No comments:
Post a Comment