The voice is a second flesh that cannot be seen.
This body is not the vision.
The seer cannot go there.
This body is not the vision.
The seer cannot go there.
Liria.
Akuti ne rritje derisa behet i panatyrshem per veshin human.
Po, sepse eshte zeri madheshtia e muzikes se norvegjezes Jenny Hval (lindur e rezidente ne Oslo). Tone kaq te sfazuara saqe gjurmet audio shnderrohen ne instalime visuale per mendjen, marrin forma te crregullta e zbulohen e zhduken papritmas.
Nuk ka nje ritem te arsyeshem ne kete eksperiment te zerit (kujtoni Meredith Monk, Diamanda Galas), duke mos paralajmeruar fundin (where do I end?) dhe pa pretendime mirekuptimi. Gjendje qe verifikohet ne (pa)kushtet e lirise totale, piketakimet elimohen e hapesira mbush e vetmuar vizionin.
Femerore.
Pershkruar si nje personalitet i forte (i papajtueshem me klishet e artit sot!) dhe e dhene per multidisiplina (audio-artist), Jenny Hval shpreh nje sensualitet te semure (“Hello? Excuse me? / I think you left something at my house... / Oh yes... My virginity. / Bring. It. Back”) me nje medyshje mes kenges e recitimit, ku kitaret elektrike sherbejne si paralele zbutese.
No comments:
Post a Comment