EDWARD SHARPE & MAGNETIC ZEROS - NJE DASHURI E THJESHTE

Alex Ebert. Ja ku evoluzioni u krye. Drejtimi u mor.

I braktisem synth-at, tekstet plot shfryrje teen, u futem ne bashkepunim me te tjeret, njohem e risollem rryma tashme tipike te vendlindjes; gospel, folk, roots-rock, psikedeli, lirika poetike dhe vizatuam...

Vizatuam horizonte fushash e qiej blu. Plantacione pambuku ne Jugun e larget amerikan. E iu perkushtuam figurave te familjes.

Edward Sharpe do ishte protagonisti i librit qe Ebert (ne kohen kur ishte ne rehabilitim) po shkruante.

Nje lloj i derguari/profeti ne Toke per te na shpetuar, mirepo vazhdimisht u shkepuste nga qellimi i tij, padashje, ngaqe binte ne dashuri me vajza... 

 

Ebert madje kthen koken mbrapa dhe imagjinon fundvitet '60, eren hippie, naivitetin e lirine qe aspironin ata te rinjte...

Edhe muzika e tij me Magnetic Zeros do kishte te njejtat tipare; folk i kenduar me zemer ('Bad Bad Love'), power-pop (feshkellimat e stra-suksseshme te 'Home' nga albumi debut Up From Below, 2009), koret e komunitetit tek '40 Days Dream', Western/country i 'Kisses Over Babylon', balada folk e 'Child' etj. 

Pershtypja ketu eshte se nuk ndalemi me tek vitet Gjashtedhjete, por kthehemi edhe me mbrapa ne kohe - ne Jugun e ish-kolonive amerikane, klasa punetore e qytetareve, territore ku nuk kalon thjesht kohen, por me tjeter ndergjegjie shetit linjen e horizontit te kontinentit; nje on-the-road i maturuar nder vite...

Dashuri e thjeshte!

RICHARD WARREN [THE WAYFARER, 2011]

Gjurmet nuk ndjekin linja parashikuese emotive, kurse atmosfera dhe intensiteti lirik behen mjaft te pranishem.

THE BLACK HEART PROCESSION - RE E ZEZE QE MBULON DIELLIN, PER NJE BALADE ME SHUME

1999. Nate. Kaliforni.

'Procesimi i zi i zemres' mbeshtjell me vehte emocionin, klimen funerale te balades se shkelqyer, gjyqin sentimental te personave ne mase. Noir si filmat me vlera estetike, impresionues te ndjenjave, personale ne trajtim, embelsisht te trishtueshem, kolone zanore e zhgenjimeve dhe ndarjeve: ana e erret e Kalifornise naten.

Megjithate muzikalisht albumi Two (1999) i Black Heart Procession mbetet nje pune e paster dhe e mrekullueshme. Tingull perserites (monumentale 'A Light So Dim'), gati hipnotizues, ze malinkonik (degjoni Pall Jenkins ne 'It's A Crime I Never Told You About The Diamonds In Your Eyes'), vuajtes, atmosfera ceremonish mortore (fale tastierave te Thobias Nathaniel), ekzistencialiste ne lirika dhe ne tekstin qe kendojne.

Nuk behet fjale vetem per trishtim dhe 'te zezen' e gjendjes shpirterore, por per marshin statik qe ruajne, folklorin qe percjellin (country/folk), terheqjen magnetike qe ushtrojne me ate sound 'prej terri' qe aq shume i shkon kodrinave te Hollivudit. Naten.